etraflarına ışıklar, gülücükler ve neşeler saçan insanlardan olabilmek çok isterdim lakin hiç bir zaman olamadım. Bu, bencil olduğuma bir işaret midir bilemiyorum ama kendimi kötü hissettiğim zamanlar hele belki de sevdiklerimde var olan neşeyi, olumlu havayı da sömürüyorum sanırım.

Anlasınlar beni, çektiğim sıkıntıyı hissetsinler ki benim gibi, ben de paylaşıp rahatlayayım istiyorum heralde...

Ama tam tersi şekilde etki ediyor malesef bu durum...Bunu, uzun zamanla deneyimledim ve kendimde değiştiremediğim, belki değiştirmek için kılımı kıpırdatamadığım bir özellik daha.

Bu güzel olacağını hayal ettiğim blog da artık güzel değil benim için. Güzel olacağını hayal ettiğim gelecekteki bir sürü şeye benzemez umarım.

Bu yolda olmamak için direndim, lakin 2 sene sonunda böyle bir yoldayım. Dolayısıyla kendimi bağlayamıyorum hayal ve ümitlere...Zorunluluktan çabalıyorum...en azından çabalayacağımı biliyorum ama korkuyorum...korkum bazı zamanlar enerji verip bazen de olanın da hepsini tüketiyor.

Şımarık ve mızmız ve dünyadaki hiçbir şeyden haberi olmayan, bencil bir kız çocuğuyum evet.

Evde huzur bulayım istiyorum arıyorum arıyorum...Çocukluğumda kalmış ve saklanmış, belki de saklandığı yerde sonsuz uykuda olan huzurumu bulamıyorum.

Bencillikten ölüyorum ki, dedemi bile yazmıyorum buraya.. Şu andaki durumundan, benim çektiğim acıdan bahsetmiyorum.

Küçükken annemlere kızdığım zaman kaçıp kapısını çaldığım karşı komşumuz Leman Teyze'nin ölmüş olmasını haber aldığımızdan bahsetmiyorum...Oturma odasında izlediğimiz Yalan Rüzgarı yok aklımda..

Bencillikten ve şımarıklıktan ölüyorum...Hep bunalım şeyler yazıyorum ve yazdıklarımdan utanıyorum ki öyle herkeslerin okumasını istemiyorum...Öyle güvenmiyorum zamanıma..

Çaba harcamaya çalışıyorum, emek vermeye başladım...Programlar yapıp, neyi ne zaman nasıl yetiştirceğimi saptamaya çalışıyorum.

Herkes böyle zorluklar yaşayıp bu yollardan geçiyor ama ben neden hala yürümeye başlayamıyorum herkes gibi..daha ayağa kalkmaya çalışıyorum... onu bilemiyorum.

yine de güzel günler, güneşli günler görmek umudundayım...

sevdiğim, sevdiklerim için bunu yapmak durumundayım..kendim için de...

bazı günler isyandayım böyle işte...mutsuzum...gülümseyemiyorum...

ne kadar bencil ve şımarık olduğumu anlatabildim mi bu günlerde?

Geçecek...

ahşap ağırlıklı bir evimiz olacak ve her şey ama her şey mutluluk ve huzura dönüşecek...